Terence Charles White (appelé "Snowy White" en raison de la couleur blond très clair de ses cheveux) est un guitariste britannique qui s'est d'abord fait connaître au début des années '70 comme musicien de studio; il a notamment collaboré avec Peter Green (qui venait de quitter Fleetwood Mac), puis a accompagné Pink Floyd pour épauler David Gilmour au cours de deux tournées, avant de devenir membre de Thin Lizzy, en 1980, succédant alors à Gary Moore. Dans un passé plus récent, Snowy White a encore accompagné Roger Waters au cours de plusieurs tournées mondiales. Ces quelques épisodes de sa carrière suffisent déjà à situer son talent comme guitariste.

Aux yeux du grand public, c'est en 1983 qu'il se révèle avec un single extrait de son premier album solo, "Bird of Paradise", qui reste encore aujourd'hui dans la plupart des mémoires. Après ce hit, sa carrière solo ne décollera pourtant jamais vraiment, et il formera alors son groupe, "The White Flames", avec lequel il s'était produit au Spirit of 66 il y a un peu plus de deux ans. En octobre 2008, Snowy White réunit Juan van Emmerloot (le batteur des White Flames), le guitariste Matt Taylor (qui a accompagné une pléiade d'artistes, dont Patricia Kaas et Joe Bonamassa), le bassiste hollandais Ruud Weber Jr (une dizaine d'années aux côtés de Barry McCabe), pour former le "Snowy White Blues Project" et enregistrer l'album "In Our Time of Livng". C'est dans le cadre de la tournée de promotion de cet album que le groupe se produisait cette semaine au Spirit of 66.

Si Snowy White est incontestablement un guitariste extrêmement talentueux, il n'a jamais pu être considéré comme un grand chanteur, ni un leader charismatique; au sein des White Flames, l'accent était d'ailleurs davantage porté sur l'expression des musiciens au travers de leur instrument (et notamment sur leur capacité d'improvisation), que sur les performances vocales. Par contre, dans le line-up de son Blues Project, Snowy a trouvé les musiciens qui permettent de pallier à cette faiblesse : Ruud Weber, le bassiste, et Matt Taylor, qui se relaient le plus souvent au chant, sont en effet excellents et complémentaires par leur voix; Snowy White a donc désormais un rôle plus limité au chant (même s'il chante encore quelques chansons qui lui conviennent bien, comme le blues lent "Red Wine Blues"), et peut ainsi nous régaler de son jeu de guitare. Le groupe exploite parfaitement à la fois les voix très différentes des trois chanteurs, mais aussi le contraste entre les sonorités de l'antique Les Paul Goldtop (1957 !) de Snowy et celles des Stratocaster de Matt Taylor.
A noter que, pour l'occasion, c'est Roy Martin qui complétait la section rythmique en remplacement de Juan van Emmerloot, temporairement indisponible.

La setlist du concert est bien évidemment basée sur les morceaux du cd "In Our Time of Living", pour l'essentiel des compositions personnelles de Snowy White, Ruud Weber ou Matt Taylor. Du swing blues ("Lonely Man Blues") au blues de Chicago ("Hot for the Money"), différents styles sont visités. Snowy y incorpore également deux compositions plus anciennes extraites du répertoire des White Flames, "Long Grey Mare" et "Land of Plenty", pour terminer le premier set .

Après une courte interruption, les musiciens vont donner un autre aperçu de leur talent, sur deux vieux blues acoustiques chantés par Matt Taylor : "I'm so Glad" de Skip James, et "Walk On" de Sonny Terry et Brownie McGhee, dont le refrain sera repris en choeur par le public.

Comme le cd, le set se termine par "I Want to Thank You", avant que pour le rappel, le public ne soit à nouveau mis à contribution sur une chanson de circonstance, "Can't Get Enough of the Blues", d'Elmore James. Et effectivement, du blues pareil, ... on n'en a jamais assez !

Nederlandstalige recensie

Terence Charles White (door de zeer blonde kleur van zijn haar "Snowy White" genoemd) is een Britse guitarist dieeerst, aan het begin van de jaren '70? als studiomuzikant bekend werd; hij werkte met name met Peter Green samen (die zojuist Fleetwood Mac verlaten had), vervolgens heeft hij Pink Floyd vergezeld om David Gilmour te steunen tijdens twee tours, alvorens in 1980 lid van Thin Lizzy te worden, waar hij Gary Moore had vervangen. In een recenter verleden, heeft Snowy White nog Roger Waters tijdens verschillende wereldtours vergezeld. Deze gebeurtenissen in zijn beroepscarrière voldoen reeds om zijn talent als guitarist op de voorgrond te plaatsen.

Voor het grote publiek, werd hij vooral bekend in 1983, met een single uitgetrokken uit zijneerste album solo, "Birds of Paradise", die vandaag nog in het merendeel van de geheugens zit.  Na dit hit, zal zijn carrière als soloist nochtans nooit echt opstijgen, en richtte hij zijn groep, "The White Flames" op, waarmee hij twee jaar geleden bij de Spirit of 66 kwam spelen. In oktober 2008, verenigt Snowy White Juan Van Emmerloot (de drummer van de White Flames), de britse guitarist Matt Taylor (die speelde met veel artiesten, waarvan Patricia Kaas en Joe Bonamassa), de Nederlandse bassist Ruud WeberJr (een tiental jaren met Barry McCabe) om de "Snowy White Blues Project" te vormen en aan een nieuwe blues album te werken;  "In Our Time of Livng“.In het kader van de promotietour van dit album, werd de groep door Francis Géron uitgenodigd.

Al is Snowy White zeker een uiterst talentvolle guitarist, nooit kon hij als vocalist het waarmaken, en zeker kon hij niet als charismatische leider het waarmaken binnen the White Flames, waar de nadruk meer gelegd werd op de uitdrukking van de musici door hun instrument (en vooral op hun capaciteit van improvisatie), dan op de stemprestaties. Daarentegen in de line-up van zijn Blues Project, heeft Snowy de musici gevonden die het mogelijk maken om deze zwakte op te vangen: de bassist Ruud Weber, en de tweede guitarist Matt Taylor, die meestal als zangers afwisselen, zijn uitstekend en aanvullend door hun stem; Snowy White speelt voortaan dus meer een beperkte rol als zanger (hij zingt nog enkele liederen die hem goed passen, zoals de langzame blues „Red Wine Blues“), en kan aldus ons beter plezieren met zijn gitaarspel. De groep beheerst perfect de zeer verschillende stemmen van de drie vocalisten, maar ook het contrast tussen de sonoriteiten van de antieke Les Paul Goldtop (1957!) van Snowy en deze van de Stratocaster van Matt Taylor.  Voor de gelegenheid, was  Juan Van Emmerloot tijdelijk niet beschikbaar en werd vervangen aan de drums door Roy Martin.

De setlijst van het concert is natuurlijk bijna deze van de cd "In Our Time of Living", hoofdzakelijk gebaseerd, op en met persoonlijke samenstellingen van Snowy White, Ruud Weber of Matt Taylor. Van de swing blues ("Lonely Man Blues") tot Chicago blues („Hot for the Money“), worden de verschillende stijlen bezocht. Snowy speelt eveneens twee uitgetrokken oudere samenstellingen van de setlist van de White Flames, "Long Grey Mare" en "Land of Plenty", om de eerste set te beëindigen.

Na een korte onderbreking, zullen de musici een ander kort overzicht van hun talent geven, met twee oude akoestische blues die door Matt Taylor worden gezongen: "I' m so Glad" van Skip James, en "Walk On"“ van Sony Terry en Brownie McGhee, van wie het refrein in koor door het publiek zal hernomen worden.

Zoals het cd, loopt de set af met "I Want to Thank You".  Voor de 'encore', kregen we "Can't Get Enough of the Blues“, van Elmore James. En inderdaad, van dergelijke blues, krijgt men nooit genoeg!